Mingalaba, of hallo, zoals ze zeggen in Birma,

Het voelt alsof ik mijn eerste grote hoofdstuk van mijn reis heb afgesloten: Myanmar. Ik had vele positieve verhalen gehoord en ik moet zeggen; het was boven verwachting helemaal geweldig !!!

Na de eerste poging om het land in te komen was de vlucht vanuit Bangkok (nog geen 45 minuten) een eitje. Op Yangon Airport de tip gekregen voor een leuk hostel in Yangon en inderdaad; leuk en gezellig en meteen drie leuke Engelse meiden ontmoet waarmee ik verder ben gaan reizen. Marcus en Ernst wilden graag hun laatste twee weken samen reizen. De beroemde Shwe Dagon Pagoda was erg indrukwekkend. Gigantisch en goud en in de top een grote diamant die (zo zeggen ze) bij zonsondergang alle kleuren van de regenboog laat zien als je van de goede hoek kijkt. De kleuren waren waar, maar is het ook echt de giga diamant?
Toen met de Engelse meiden doorgereisd naar Bagan, waar ze meer dan 4000 tempels hebben. Echt geweldig zo mooi! Allemaal aarde kleuren en sommige tempels kan je beklimmen, waardoor je een geweldig uitzicht hebt over het hele complex. Daarna afscheid genomen van de meiden want ook zij wilden met zn drieen verder (ligt t aan mij misschien? ;))
Aangekomen in Inle Lake vrienden gemaakt met twee Duitse meiden, Johanna en Alina, en met hun onder andere rond het meer gefiets en een tocht met een boot op het meer gemaakt. Diverse toeristiche stops waar ze lieten zien hoe ze de Birmese Longyi's maken, hoe sigaren gerold worden van natuurlijke bladen van bomen en natuurlijk tabak. (Toen Alina hun een 'normale' sigaret liet proberen vonden ze dat maar sterk en smerig vergeleken met hun 'sterkste' sigaar). Uiteraard de Inle Lake manier van varen gezien. Ze zijn moderner geworden, ze gebruiken nu meestal motoren, maar als je de toerist speelt en vraagt op ze even willen peddelen doen ze dat met alle plezier!
Na een stop bij een grot vol met meer dan 8000 buddha's kon ik geen tempel en buddha meer zien... Ik was 'stupafied' zoals ze dat zeggen haha.
In Mandalay was ik bang dat ik mijn verjaardag alleen zou moeten vieren... Maar net toen kwamen twee Nederlandse meiden binnen ! Leuk !!! Samen uit eten gegaan en om 12 uur hebben ze voor me gezongen op de rooftop van ons hostel. Volgende dag wakker worden met allemaal appjes en n verjaardagslied, gezongen door mijn lieve familie dus ik voelde me helemaal jarig!!
Ik was wel toe aan chillen na al dat reizen dus op zoek gegaan naar ee waterval. Die was er! Een pittige klim naar beneden maar dan had ik ook wat. Een mooi cadeau voor mezelf. Maar het skypen met thuis maakte m'n verjaardag compleet. Dus alhoewel ik geen dik feest had wel helemaal jarig aan de andere kant van de wereld! En dat feesten haal ik in Thailand wel weer in ;)

Op tip van de Duiste meiden de trein genomen naar het noorden. 7 uur hobbelen door de bergen op een houten bankje (want de ordinairy class met de locals was veeeeel leuker dan de first class zeiden ze). Na 7 uur wist ik echt niet meer hoe ik moest zitten.....! Maar de rit was geweldig ! Prachtige jungle en later ook grote uitzichten over rijstvelden en bergtoppen. De grote rede waarom ik de trein nam, het Gokteik viaduct gebouwd in 1902, maakte het gehobbel helemaal goed. Geweldig hoog, over het dal, met een vaart van 5 km/uur (op de rest va de rit ging de trein misschien 15 km/uur ;)) ging de trein eroverheen. Je kon het oude houten viaduct er nog onder zien liggen en de watervallen ernaast waren super.

Hsipaw was de plek waar ik voor het eerst veel backpackers zag. Leuk om weer zoveel mensen om me heen te hebben ipv locals. Met een groep van 6 een trekking gedaan door de bergen. Een geweldige ervaring ! Slapen bij de locals, jungle om me heen en het allerheerlijkste eten krijgen. Alle producten die ze gebruiken bij het koken verbouwen ze daar zelf wat het eten extra lekker maakte.

Tweeenhalve week zijn voorbij gevlogen en het voelt heel gek om Birma achter me te laten. Het land, maar vooral de mensen hebben me een mooiere ervaring gegeven dan ik van tevoren had gedacht. De aziatische bevolking, zoals ik ze tot nu toe ken, zijn super aardig en willen je altijd helpen, maar de Birmese bevolking heeft daar nog een schepje bovenop gedaan. Je merkt gewoon dat ze daar nog niet gewend zijn aan toeristen. Zij zijn net zo nieuwsgierig naar mij als ik naar hun toe ben en dat geeft een geweldige interactie.
In Mandalay klom een monnik helemaal met mij/ons mee naar de top van een pagoda. En waarom? Omdat hij zijn engels wou oefenen ! Echt super schattig, hij had een soort interview in zijn hoofd en wilde echt alles van ons weten, tot ons lievelingseten aan toe. Er zijn nog steeds een boel mensen die geen woord Engels spreken en aan wie je met handen en voeten uit moet leggen wat je wil, omdat Engels studeren niet mocht. Maarja dat gebaren heeft ook wel weer wat !

Thwa dau mal, byebye,
xxxxxx